Siz hiç eski nişanlınızın düğününde misket oynadınız mı?

Bazı hikayeler insanı sarsıyor ve kendine getiriyor. Ben çok fazla yoğun bakım kapısında bekledim, çokça da hasta yakını unvanı aldım. Bu sebeple sağlığın nasıl bir nimet olduğunu çok iyi biliyorum. 

O yüzden bu hikayeyi okumayı bitirince şöyle dedim;

Amaaan, sağlık olsun da el oğlu el de çok. (Bu bizim oralarda sana koca mı yok be annem demek. :)

Bu tatlı hikaye için A.V Hanım'a çok teşekkür ediyorum. Sözü ona bırakıyorum.

....

Siz hiç eski nişanlınızın düğününde misket oynadınız mı?


Ben oynadım hem de hunharca, yarınlar olmayacakmışcasına, bir gram gözyaşı bile dökmeden.
Böyle söyleyince beni oldukça gamsız, vurdumduymaz biri gibi hayal ettiniz biliyorum ama işin aslı inanın öyle değil. Bende onu anlatmak istiyorum.

Her şey ben lise ikinci sınıftayken başladı. O zamanlar kendini dünyanın merkezinde gören ben, henüz olgunlaşmamış kalbimi birine kaptırdım hem de komşumuzun oğluna.

Benden bir yaş büyüktü ve oda bana karşı boş değildi. Başta gizli saklı devam eden ilişkimiz, arkadaşlarımızın ve okul hocalarımızın duyması ile yaşadığımız küçük ilçeyi örümcek ağı gibi sardı.
Babam ile annemin kulağına gitmesi çokta uzun sürmedi. 

Önce telefonuma el konuldu, sonra özgürlüğüme ama ben dinledim mi? Hayır. Nasıl çılgınca seviyordum anlatamam. Kaçmayı düşündüm, intihar etmeyi düşündüm, ailemi şikayet etmeyi düşündüm. Ah daha neler neler.

Bizi ne kadar ayırmaya çalışsalarda olmuyordu. Her teneffüs her okul çıkışı beraberdik. Okuldan gelen uyarılar bile nafileydi benim için. 
Kararımızı vermiştik o hangi üniversiteyi, hangi bölümü yazarsa bende onu yazacaktım ve beraber bu diyarlardan kurtulacaktık. 

Babam en sonunda dayanamadı. Bir akşam onunda babasını çağırıp, bizim ilişkimize bir isim koymaya karar verdiler. Okulları bitene kadar sözleyelim, sonra yaşları tutunca evlendiririz dediler. Böylelikle 15 yaşında benden bir yaş büyük biriyle sözlenmiş oldum. 

Okul arkadaşlarımdan falan bu durumu bilen yoktu ama ben nasıl bir gecede olgunlaşmıştım. Sözlü bir genç kızdım artık bir eşim vardı. Yürüyüşüm bile değişmişti bir anda. Rehberlik hocaları kendimi yaktığıma dair destanlar okunuyorlardı ama nafile bana hiç işlemiyordu.

1 senelik sözlülük hayatım (hatta nişanlılık  diyelim son zamanlara doğru yüzük takmıştık çünkü)  enfesti ta ki beyim üniversiteyi kazanana kadar. Haberi geldiğinde nasıl sevinmiştim. Onun kazandığı yer benim ileride kazanacağım yerdi çünkü. 
Ayrılırken bile fazla ağlamadım ne de olsa bir sene sonra bende gidecektim oraya. 


Müstakbel eşim üniversite hayatının ilk yılında nerdeyse hergün arayıp ders çalışıp çalışmadığımı soruyordu. İlgisi alakası uzaklaşınca daha çok artmıştı. Benimde hoşuma gitmiyor değildi hani. Ailesi de bana karşı oldukça nazikti ve artık resmen gelinleri olarak görüyorlardı. 

Peki sonra ne oldu da bu rüya gibi hayatım misket oynamaya kadar döndü inanın bende bilmiyorum. Sözde ders çalışmam için azalan mesaj ve telefonlar felaketin habercisiydi sanki. Tatil zamanları artık memlekete dönmüyor, staj yaptığını söylüyordu.

İşte her şey böyle beni can çekiştire çekiştire bitti. Bir telefon numarası nasıl ezberlenir ki aradan kaç sene geçmesine rağmen unutamıyorum. Bir gecede maksimum kaç kez aranır bir insan? Peki ya hiç mi açılmaz o telefon. Öyle bir duvar örmüştü ki aramızda yıkamıyordum, sesimi duyuramıyordum en kötüsü de onu göremiyordum. 

Sınav falan hak getire, ben dünyamdan vazgeçmiştim. Ağlaya ağlaya çaldım ailesinin kapısını. Derdi ne diye sormak istedim, bana neden böyle davranıyor? Annesi beni görünce şeytan görmüş gibi olmuş ve "Kızım git Allah'ını seversen istemiyor oğlan işte  zorla mı?" demişti. 

İstemiyordu. Bundan daha kötüsü olamaz diye düşündüm. Günlerce hatta belki aylarca evden çıkmadan ağladım. Lise bitmişti, arkadaşlarım bir yerleri kazanmıştı veya çoktan ikinci kez sınava girmek için hazırlık yapmaya başlamıştı. Benim ise dünyam yerle bir olmuştu.

Çok isyan ettim yaradana. Neler neler düşündüm. Bu acı maksimumdu benim için daha ötesi olamaz dediğim anda ikinci bir felaket suratıma bir tokat gibi çarptı.

Yıllardır zayıflıktan, kilo alamamaktan yakınan annem...meğer kolon kanseriymiş. Allah affetsin kendim ile o kadar meşguldüm ki ilk başta üzülemedim bile. Her şey annemi hastaneye yatırdığımızda kafama dank etti. Babam yanında kaldı. Küçük kardeşim henüz 8 yaşında. Yanımda her gün anne diye ağlarken, benim de elim ayağıma dolaşırken farkına vardım gerçeğin. 

Yemek yapmasını bile bilmiyor. Komşulardan ve babaannemden yardım alıyordum. Babam sık sık eve gelip bize erzak getiriyor ve kardeşimi bana  emanet ediyordu. Yaklaşık  3 hafta süren bu dönemde aklımda ne sevgili kalmıştı ne nişanlı. Tek istediğim annemi yeniden sağ salim evimizde görmekti. 

Ameliyat olmadan görmeye gittik annemi. Kardeşimi almadılar bile yanına. Nasıl zayıflamıştı anlatamam. Kafasındaki damarlar bile belirginleşmişti. Gözlerimin önünde eriyip gidiyor, annem yok oluyordu. 

O akşam, hastaneden geldiğimiz akşam evimizin avlusuna çıktım ve bahçeye attığımız eski kanepenin üzerine oturup şöyle dua ettim.

"Lütfen Allah'ım annem sağ salim gelsin. Söz veriyorum bir daha salaklık yapmayacağım. O şahsıda unutacağım, bir daha onun için üzülmeyeceğim. Hatta...hatta onun düğününde zil takıp oynayacağım"

Yemin ederim böyle bir adak adadım. Yeter ki annem iyileşsin, her şeyi yapmaya razıydım. Şükürler olsun ki yaradan duamı kabul etmiş, geç de olsa bizi annemle kavuşturmuştu. 

Geriye verilen sözleri tutmak kalmıştı.

Üniversite okumadım, hiç hazırlanmadım bile. Bunun yerine amcamın iş güvenliği birimde sekreter olarak çalışmaya başladım. Aradan uzun yıllar geçti. Ben iyileştim ve biraz olsun akıllandım yani biraz işte...
 Sonra bir akşam işten dönerken komşumuzun evinin tepesine bayrak asıldığını gördüm hemen sonrasında da kara haberi aldım. 

Benim bir zamanlar kara sevdam evleniyormuş. Aklıma duam geldi ama yıllar geçmişti tutmasam da olurdu. Tövbe bismillah böyle düşündüğüm vakit annem yeniden sancılanmasın mı? Sanırım adağım yerine getirilmek istiyordu. 

Aynı mahalleden bir kız arkadaşımı taktım koluma. Anlattım ona bir bir her şeyi. Başta gelmek istemedi benimle. Bizi yaka paça atarlar yapma dedi. Ya herrü ya merrü diyerek çıktık yola. 

Bahçelerinde oluyordu düğün. Böyle bir düğün şekli tam benim hayalimdi ama artık olsundu. Kalabalığa karışarak girdik bahçeye ve plastik iki sandalye çekip oturduk. Kalkıp oynamaya cesaret edemedim ilk başta ne yalan söyleyeyim. Hatta ne kadar takmıyorum desem de, içime bir sızı düşmesine engel olmamıştım. 

Sonra arkadaşımı önüme siper ederek kıyıdan kıyıdan yanaştık oynayanlara. Önce bir ileri bir geri sallansam da baktım müdahale eden yok, şöyle iki tur gerdan kırarak döndüm, kimsede bunun burada ne işi var demedi. Ritüelini tamamlayan keşiş gibi sessizce ayrıldık oradan. 

Tabi birkaç gün sonra aileme teessüf ve kınama mesajları geldi ama umursamadım. Ailem yanımdaydı, sağlığım yerindeydi, yaşım henüz çok gençti ve geri kalan her şey artık teferruattı.

Tüm hikayelere şuradan ulaşabilirsiniz.

Beni Instagram hesabımdan takip edebilirsiniz. 


Yorum Gönder

16 Yorumlar

  1. Maşallah, çok da iyi yapmışsın. Adağın sözü tutulmalı ben bunu bilirim. 👏🏻👏🏻👏🏻 herkesin eminim sana söylediği gibi değmezmiş filan yazmıcam, değmiş bu durum seni büyütmüş akıllandırmış. Rabbim sağlık ve ömrü afiyet versin.

    YanıtlaSil
  2. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  3. Hem çok trajedik hem bir o kadar komik. Bence iyi yapmışsınız. Yaptığınızın yalnızca bir adağı yerine getirmek olduğunu düşünmüyorum. İyileşmek için bir adım atmışsınız bence. O gün hiç bir şey yapmasaydınız bugün bunları anlatacak gücü dahi kendinizde bulamayabilirdiniz belki de. Allah size öyle güzel bir aşk yazsın ki iyi ki olmamış diye şükredebilesiniz. Bahtınız açık olsun :)

    YanıtlaSil
  4. Sonu biraz komik olsa da hüzünlü bir hikaye :D Hani bir laftır "şakaysa komik, gerçekse daha komik" diye tamda öylesi bir olay olmuş. Neyse ki tutmuş adağını Umarım hastalıklar hep uzak kalır kendilerinden

    YanıtlaSil
  5. Hiç üzülmesin sevgili arkadaş en güzelini yapmış. Ben de yıllar önce bir ortamda tanıştığımız bir çocuğu unutamamıştım onunla tekrar aynı ortama denk gelmek için benzer yerlere girip çıkıyor Onu görmeyi umut ederek günleri geçiriyordum. O şehir değiştirdi şöyle böyle derken ben hayatıma devam ettim belki başka biri de girmediği için hayatıma ara sıra aklıma geldi belki kalbimin köşesinde belki de aklımda bir takıntı olarak hep durdu. Bir gün ağır bir hastalık geçirip 2 hafta yattıktan sonra sağlığıma kavuşmuştum. Dedim nolcak içimde kalmasın. Ne zamandır cesaret edemediğim sosyal medya hesabına yazdım.böyle bir durum vardı siz aklımda kaldınız dedim. Hayat çok ilginç sevgili nabrut. Bana 1 ay önce evlendiğini söyledi. Sizi rahatsız ettim özür dilerim dedim. Hayır rahatsız olmadım memnun oldum dedi. Karşılıklı hayrı dualar ederek kapattık konuyu. Bu yaşadığım o kadar extrem bir şeydi ki sen 2 yıl bekle vazgeçtiğini düşün kendi kendine sonra içimde kalmasın diye açıl yaşadığın hastalıktan sonra. Adam o kadar naif kibar bir şekilde cevap verdi ki çok teşekkür ederim hisleriniz için ama ben evlendim dedi. Ben cesaretimi toplamaya çalışırken o da evlilik hazırlıkları yapıyormuş. O bir aylık evli adamın boş yere aklını karıştırdığıma mı yanayım yani boş yere saçma bir meseleyle meşgul oldu diğer kızın hakkına girdiğime mi yanayım biraz araştırsam belki evli olduğunu anlardım diyecem ama mümkün değil bilemezdim aramızda hiçbir bağlantı kalmamıştı hayatımda ilk defa birine açılmam bir aylık evli bir adama olduğuna mı yanayım diye düşünürken beni farklı bir his kapladı özgürlük hissi. Bir kere dedim oh be dedim söyledim kurtuldum olması gerekiyormuş olmuş . İkincisi nasipte yokmuş dedim Allah takdir etmemiş dedim. Ayrıca bundan sonra kafamdan atmam ve tam olarak önüme bakmam için de bir yol oldu dedim. Hakikaten ondan sonra da hayatımda başka başka şeyler oldu. Ve hayatta şunu kati anlamış oldum ki Allah iki insanın yolunu kesiştirmek isterse hiçbir şey mani olmaz. İstemezse de hiçbir şey onu gerçekleştiremez vesselam.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yazar adına çok teşekkür ediyorum öncelikle.
      Senin hikayene gelince... Ah! Kader nasıl değişik bir kavram. ne diyebilirim ki. En azından dediğin gibi özgürlüğüne kavuşmuşsun. Rabbim bundan sonra umarım çok güzel yollar seni bekliyordur...
      selam ve dua ile

      Sil
  6. Yazara hikaye için, sana da paylaştığın için teşekkürler. Başta hüzünlü başlayan hikaye gülümseterek bitirdi. :)

    YanıtlaSil
  7. Sona doğru yüzümde bir gülümseme ile okudum. hatalardan ders çıkarmakta önemlidir. Aile herşeyden önemli bunu geç olmadan anlaması daha iyi olmuş. :)

    YanıtlaSil
  8. Hakkınızda hayırlı olduğu halde bir şeyden hoşlanmamış olabilirsiniz. Sizin için kötü olduğu halde bir şeyden hoşlanmış da olabilirsiniz. Yalnız Allah bilir, siz ise bilemezsiniz.
    Bakara süresinde ki bir öğüt gibi bu hikaye.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne güzel bir nasihat. Yazar adına çok teşekkür ediyorum

      Sil
  9. Yaa cok guzel 😍aceba konu sahibi su anda ne durumda evlendimi ?
    Bende eski nisanlimin yeni karisiyla el ele halay cekmistim baska bir dugunde bilmiyordum tabi hayat cok garip 😂

    YanıtlaSil