Fabrikasyon Hatası

Çocukken ezberlenen şeyler unutulmuyor. Bu bazen bir tekerleme, bazen bir şarkı bazen bir dua, sure olabiliyor.
Yıllarca hiç tekrar etmediğimiz bir oyun tekerlemesini şimdi duyduğumuzda hemen eşlik edebiliyoruz. Ve bu performansımıza şaşırıp ben bunu hala nasıl hatırlıyorum diye düşünüyoruz.


Evet, çocukken ezberlenen şeyler belleklerden silinmiyor. Ama kalbinde bir hafızası olduğunu düşünüyorum ve küçükken sevdiğimiz kişileri de unutamıyoruz.
Çocukluktaki eski komşumuzu, bizi sevip okşayan herhangi bir teyze ya da amcayı, annemizin-babamızın eskiden görüşüp şimdi görüşmez olduğu sevdiğimiz birini…
İşte böyle, çocuklukta bir şekilde kalbinizde yer eden insanları üzerinden zaman geçse de özlüyor ve sevmeye devam ediyoruz.


Ama sonradan tanıdıklarımızı, sonradan sevdiklerimizi, sonradan ezberlenen satırlar gibi ezberliyor ama unutuyoruz. Görüyoruz, tekrar bir kuvvet ezberlemeye çalışıyor ama unutuyoruz. Kalpte yıllar geçip büyüdükçe hafıza gibi köreliyor, ne olursa olsun çocukluktaki kadar çabuk ve kolay sevemiyor.

Bu açıdan baktığımda çocukken çok sevdiğim, sonradan ailevi sebeplerden dolayı aramıza maddi manevi mesafeler girmiş insanları sevmekten vazgeçemiyorum. Kızıyor, arkasından olanca lafı sayıyor, yüzlerini gördüğümdeyse kalp hafızama engel olamıyorum.
Kalbim, dizlerine gidip yatmamı, onları sevdiğim yaşlardaymış gibi hareket etmemi ferman buyuruyor, ama her zamanki gibi aklım buna mani oluyor.

Sizin de mi öyle? Benim mi fabrikasyon hatam var, merak ediyorum.

Yorum Gönder

12 Yorumlar

  1. yalnız değilsin... benim küçükken hatırladığım 6 yaşımda hastanede yatarken oda arkadaşımdı.. Oğlan çocuğuydu onu hatırlıyorum çok sevmiştim yaa :) ismini falan hatırlamıyorum ama kendini hatırlıyorum :)
    O ailevi sebepten araya mesafe girenlerden biri de benim ailem.. annem ....'e falan gitme baban kızıyor der hep. geçen yıl köye gittiğimde dayımlara gitmeme kızdı babam :(
    3 günlük dünyada küçük ve önemsiz şeyler için insanlar küsmesin..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. yok öyle deme. Ben kendime yapılanı unuturum ama aileme yapılanı asla unutmam

      Sil
  2. Dediğin doğru nabrut.
    İnsan çocukluğundaki şeylere sıkı sıkıya bağlı oluyor.
    İyi bir şeyse eğer ve ondan uzak durmak durumundaysa şu an, bu acı veriyor.
    Ama yeni sevilen şeylerden uzak kalmak durumunda olmak o kadar da koymuyor insana...
    Çocukluğun saflığı ve temizliğiyle sevmek farklı olsa gerek.

    YanıtlaSil
  3. Insanoğlunun fabrikası kainattaki en mükemmel fabrika olduğu için insanda fabrikasyon hatası olmaz. Olsa olsa kullanıcıdan kaynaklanan bir sorun olmuştur :-)
    İnsan fıtratı gereği (fabrikadan çıkarken) günahsız, saf, temiz ve işlenmemiş olarak çıkıyor. Bu yüzden önyargısız seviyor. Ne zaman fabrikadan halka ulaşıyor önce ambalajı açılıyor sonra (sınırsız hafıza kapasitesinin de cazibesi ile) içine ne buluyorsa dolduruyor. Eee eğer virüs koruma programı da yoksa bir yerden sonra insan da kasmaya başlıyor. Bu durum hemen hemen hepimizde oluyor. Ama işte fıtrat da boş durmuyor bize o virüssüz zamanlarımızı hatırlatıyor. İnsanın öz benliği kin ve nefret gibi virüsleri algılayınca uyarı mesajı yolluyor. Bunlar eskiden sen de yoktu sonradan bulaşmış önlemini al diyor :-D

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. işin şakası bir yana elbet. Allah'ın tüm noksanlıklardan münezzehtir amenna.

      Sil
  4. Evet ne guzel yazmissiniz. Ben de oyle hissederim ama boyle durumlarda galiba hepimizde akil baskin oluyor.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. belki de aklımızın baskın olması daha uygun böyle durumlarda yoksa hep daha çok üzülen taraf oluyoruz

      Sil
  5. Çocukken sevdiklerimiz gibi sevmediklerimizide hatirliyoruz malesef kalben. Mesela beni beş tane gamzen var beş defa ısircam seni diyen bir teyze vardi bir zamanlar öldüğünü öğrendiğim de korku hissetmistim mesela üzüntüden çok. Mrl :*

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ne güzel bir noktaya değinmişsin doğru. Çocukken sevmediklerimi bir türlü sevebilmiş değilim. Ya beni korkutmuştur, ya ısırmış flanadır :D

      Sil
  6. tam olarak doğru özetlemişsin durum aynen de dediğin gibi..
    benim de küçükken sevip daha sonra büyük hatalarını da görsem sevmeye devam ettiğim kişi/ler var
    ya da sevmek olmasa bile nefret edemiyorum garip bir şey..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Değil mi? Acaba psikolojik bir açıklaması var mı acaba :D

      Sil