Bazı insanlar beşeri ilişkilerini zorlaştırmak adına ellerinden geleni yapıyorlar. O bazı insanlardan biri olarak mesajlaşma, yorumlaşma, twitleşme hadiselerinin sohbeti bitirme aşamasında yaşadığım zorlukları yazsam iki ciltlik acı dolu bir roman olur. 

 Mesela arkadaşımla gece Whats App’dan mesajlaşıyoruz, son diyeceklerimizi demişiz, iyi geceler deme kısmına gelmişiz. 

 Ben: İyi geceler

 Arkadaşım: İyi geceler, tatlı rüyalar.

 (Arkadaşım tatlı rüyalar kısmını da eklemiş, şimdi ayıp olur, dur ben de bir şey ekleyim.)

 Ben: İyi uykular.

 Arkadaşım: Öpücük atan emoji

 (Ben durur muyum, bana öpücük atmış, dur, ayıp olur ben de aynısından atayım.)

 Ben: Öpücük atan emoji

 Yetmedi, muadili ile değil, fazlası ile karşılık vermeliyim.
Dur bir de zzz yapan emoji, bir kalp, bir gözlerinden kalp fışkıran… derken aman sabahlar olmasın.

 Bazen bu fasıl hiç bitmeyecek ve biz sabaha kadar uyuyamayacağız gibi geliyor.

Hele bir kuzenim var, onun hamuru da ayıp olur temelleri üzerine atıldığı için birbirimizle en son mesajı kim atacak yarışı yapmaktan geceyi kapatamıyoruz. Hatta size buradan uyku vedalaşmamızın What’s app görüntüsünü koyacaktım ama 3 sayfa sürmüş. Yuh artık, dedim. 

 En son şeyi yazan ben olmazsam, yazılana karşılık vermezsem, aslında bir cevap icap etmediği halde cevapsız bırakırsam vicdanen rahatsız oluyorum, kendimi kibirlenmiş, karşımdakini kale almamış gibi bir sürü his içine giriyorum.

 Mesela bana yorum bırakıyorsunuz, sonra ben de cevap veriyorum. Cevap, zaman zaman içinde bir soru barındırabiliyor veyahut sizin eklemek istediğiniz bir şey daha oluyor ve bana geri dönüş yapıyorsunuz. O kadar mutlu oluyorum ki yorumlara verdiğim cevapların okunmasından, yorum bırakmış olmak adına değil de gerçekten benimle sohbet etmek adına yorum yapan insanların varlığından. Tamam, ama konuşma bitiyor, benim daha söyleyecek bir şeyim kalmıyor, bir yandan da sanki yoruma tekrar dönmemiş cevap yazmamış gibi hissediyorum. Yazsam söyleyecek bir şey yok, mevzu üzerine sohbet etmişsiz ve siz son sözleri söylemişsiniz ve bitmiş. Böyle bir durumda yazacak bir cevap bulamadım da yorum cevapsız gibi kaldı diye karnıma ağrılar giriyor, valla.

 Facebook ya da Twitter’dan yazıştığımızda da aynı şeyi yaşıyorum. Bazen gerçekten vaktim olmuyor ya da unutmuş oluyorum aradan da zaman geçince tekrar bir şey yazmak olmuyor ve ben acaba kırdım mı, son mesajı ben atmadım, cevapsız bırakmış gibi mi oldum, ayıp mı oldu, üzdüm mü diye düşünmekten devrelerim yanıyor.

Neyse efendim demem o ki; Twitter’da bu hislerimi paylaşınca kendim gibi bir sürü insan olduğunu öğrenerek mutlu oldum, bloğumda da yazayım bende öyleyim diyen insanların varlığından haberdar olarak tek olmadığını bilmenin hazzını yaşayım istedim.
La Nabruto Domestico Della Ragazza Bildirdi.

♫♪Çav Bella Çav Çav Çav!♫♪