Bağlı mısınız? Bağımlı mısınız?

Değineceğim mevzunun geniş bir ortak kitlesi olduğunu zannetmiyorum ama değinmeden edemedim.

Özellikle kız çocuklarının ailelerine çok bağlı oldukları söylenir, hatta erkeklerde böyle bir bağlılık duygusu olmadığı gibi evlenir evlenmez de hanım köylü olmakla suçlanırlar.

Aileye bağlı olmak, onlara karşı beslenilen saygı, sevgi vesaire aileye karşı takınılması gereken tüm ahlaki değerleri barındırmak takdir edilesi bir durum olduğu gibi dinimizin de gerekliliklerindendir.

Buraya kadar her şey olması gerektiği gibi değil mi?



Şimdi bu durumun bir üst kademesi var ki; bence iş bu raddeye gelince terapi almak kaçınılmaz bir son gibi duruyor.
Bir üst kademesi derken aileye bağlı değil, "bağımlı" olmaktan bahsediyorum. Durumu biraz daha açmak adına; arkadaşları ile buluşmak için dışarı çıkan bir kızın evde annesi yalnız kaldığı için suçluluk duyması örneğini verebilirim. Hâlbuki anne de başlı başına bir birey olup istediği zaman evden çıkıp arkadaşları ile bulaşabilir ya da istediği bir arkadaşına gidebilir durumda iken ona bağımlılıkta gelinen son noktada onun yalnız kaldığı her andan kendinizi sorumlu tutarız.

Doğru bildiniz tabii ki o kızlardan biri de benim ve az da olsa benim gibi olan arkadaşlarım olduğu için genelleme yapabiliyorum. Hatta benim terapi ihtiyacım öyle üst düzeyde ki size şununla ispat edebilirim, odamda ders çalışırken o yalnız başına içeride televizyon izliyorsa bundan bile rahatsız oluyorum, Yanına gitme ihtiyacı hissediyorum.

Örnekleri çoğaltabilirim ama bence meramım anlaşıldı, uzatmaya hacet yok. 

Bu bağımlılığı yaratanın da benim annem tipindeki anneler olduğunu düşünüyorum. Çünkü ben sabah erken çıksam ve öğlene geleceğimi söylesem bilirim ki, geç kalkmış, kahvaltısını ertelemiş ve beni bekliyordur. Ve bunu bildiğimden öğlen işim bittiğinde aman sağ kulağımı sağa sarkıtayım, oyalanayım, Ali’ye uğrayım, Veli’ye uğrayım gibi atraksiyonlar içine girmeden doğruca eve gelirim. İkindi geleceksem ikindi çayı hazırlar bekler. Vs. vs. Bu durum insan üzerinde bilinçli ya da bilinçsiz olarak bir baskı yaratıyor. Annemin, ya da annem gibilerin bunu bilinçli yapmadıklarını biliyorum ama yaptıklarının sonucu böyle oluyor.

Annemle çok iyi geçinmemizin de bu "bağlılık"da büyük payı olduğu kesin. 

Bütün bunlar hoş şeyler, ailene bağlı/bağımlı olmanın nesi kötü olabilir ki diye düşünenleriniz varsa, bu durum, ayrı yerlerde olup telefonu açmadıklarında acaba başlarına bir şey mi geldi gibi paranoyalardan başlayarak, odadan biri çıksa nereye gidiyorsun diye sormaya kadar varıyor ki evet, babasının ardından baba işe ditti diye ağlayan çocukların bir başka versiyonuyum.

Yorum Gönder

17 Yorumlar

  1. Mevzuyu evliliğe getireyim mi... :D
    sen evlenince de kendini suçlu hissedersin. annemi yalnız bıraktım diye.
    benimki oğlan olacak. kızların analarına bağımlılığı çok yadırganmaz da, erkeklerinki dile dolanır.
    değil mi..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. açıkçası evliliğe karşı uzak oluşumun nedenlerinden biri de bu sanırım.
      çünkü kadınların ailesi damadı kollayıp gözetiyor ama erkeklerin ailesi geline karşı dolduruyor bu bir gerçek :D

      Sil
    2. De mi..
      sorun varsa yüzde doksanı hep erkek ailesinden kaynaklı oluyor.. :D

      Sil
  2. Bende ki ne bilmiyorum ama ev dışında bir yerde kalsam annemi sürekli taciz ediyorum ; sesin kötü geliyor , iyi misin , bir şey mi oldu , niye düzgün bir ses tonunda açmıyorsun teli , hoşuna mı gidiyor beni tedirgin etmek ve nicelerini sayıyorum telefonda ve gün içinde 7 nin altına düşmüyor aramalarım ... Bu durumda gönüllü bağımlı mıyım ki ?Galiba daha çok ben onun annesi gibiyim :))))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. al benden de o kadar. biz isşiz ev kızları olarak gönüllü bağımlılarız sanırım :D

      Sil
  3. Bağımlıyım, bağımlıyız o bana ben ona. Haftanın iki gününü birden doldurmam mesela annem evde yalnız kalmasın diye yada gittiğim yerden hemen kalkarım beni yemeğe bekler çünkü ve dahası.. O da ben yoğum diye yemez, gezmez sıkılır, seni çok çok iyi anlıyorum bu yüzden ama müsebbebi çoğunlukla anneler ben yoksam herşeyi bırakıyo nasıl yalnız bırakabilirim velhasıl terapiye ihtiyacım var, ihtiyacımız var (o.O) !

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. çok güzel anlatmışsın.
      Belki de annelerimizin terapiye ihtiyacı var ne dersin :)

      Sil
  4. O kızlardan biri de benim ve bir ben böyleyim sanıyordum:) ne yalan söyleyeyim birazcık rahatladım bir takıntılı ben değilmiş diye:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. yorumlarınız sayesinde bende de aynı etki oluştu :D

      Sil
  5. nabrut, ortak noktalarımız vardı bence yani ama bu çok çok ortak, yazını ben kendim yazdım diye paylaşabilirim bile
    anne ne kadar fedakarsa çocuk da o kadar mı bağlanıyor yoksa biraz da yapı mesele mi bilmiyorum
    yanında değilsem aklım ondadır hep bir iletişim, ah o açılmayan telefonlar eve geç gelmeler (gerçi ben kardeşler için de sürekli evhamlıyımdır)
    daha küçükken camda ağlarken bulurdu annem beni, bişi oldu bişi oldu diye, geceleri ya ölürseler aklıma bir gelir ki aman allahım en büyük sınavım
    evet evliliğe çok çok uzağım ve evet kesinlikle bununla bağlantısı var sadece annelerim değil hayat değişikliği konusu da var
    evet biz de sorumluyuz anneler de öyle ama kıymetli olmak ve bunu hep hissetmek çok hoş bir his bunu onların bakışların da görmek de öyle değil mi?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. bazen yada çoğu zaman annem keşke bu kadar fedakar olmasa da bende ona bu kadar borçlu ve bağlı hissetmesem omuzuumdaki yük kalksa diye düşünüyorum sana da oluyor mu?
      bu yorumu da ben yazdım sanki.benim değinemediğim ama hep düşündüğüm şeylerden bahsetmişsin. bir ara buluşup dertleşmemiz lazım :D

      Sil
    2. fedakar olmasalardı başka annelere imrenirdik ki en çok üzüldüğüm insanlardır pek çok arkadaşım aileme imrenirdi açık açık söylerdiler
      bizim problemlerimiz yok mu tabi ki var ama öyle ucuzlaşmış ilişkiler var ki böyle aileye de bağlanılır, şükürler olsun (:
      evet hem dertleşip hem tatlı tatlı çekiştirmeliyiz anneleri (:

      Sil
    3. orası da doğru neyse. en iyisi sen bana çay demle ben geliyorum :D

      Sil
  6. Nabrutcum sözünü ettiğin ilk grubun kesinlikle içerisindeyim hatta ikincisine doğru yol aldığımızı söyleyebilirim ancak kısa zamanda- şükür ki- olayın vehametini görünce bu bağımlılıktan kurtulmak için herkese fırsat vermek gerekiyor annenizin davranışları muhakkak ki sizi buna itiyor ama o davranışların önünü almak birazda size kalıyor. İnanın siz annenizin davranışlarını körüklemek yerine kendinize ve ona başka imkanlar saglarsaniz düzelecektir. Dediğin gibi bağlılık güzel bişey ama bağımlılıktan kaçınmalı orta yolu bulmalıyız...

    YanıtlaSil
  7. ailemi severim ama öle kör kütük bağlılığım yok
    bugün evden çıkarken annem yoktu nere gittiğimi de bilmiyordu
    alışverişte ablam aradı
    annem onu aramış bu kız evden çıktı ne yemiş ne içmiş nere gitti haberim yok diye
    ablam annemi arada söyle nerde olduğunu deyince
    annemi arayıp aynen şöyle dedim: anne ya ben hep bi yerlere çıkıp gidiyorum sen beni merak eder miydin olağan bi durum mu var :D
    yani özetle rahatlığımı çok pis alıştırdım genel olarak sorgulanmam/merak edilmem :)
    evde yalnız olan anneme karşı da suçluluk duygusu çok duymam o da benim kadar relax olduğu için sanırım
    ama işler evlenince kesin değişir diyebiliyorum
    çok huzursuz olmam yine de anneye karşı hassasiyetleri olan bi kardeşler topluluğuna sahibim :)) bizde durum bu.. ;)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ah işte biz annemle nefes alsak birbirimize haber veririz. sorgu değil, kimse şimdiye kadar hesap da sormadı. ne bileyim 7 yıl ailemden uzakda yaşadım ama hep annem yanımda gibi hissettim. her hafta sonu ya onlar geldi ya ben gittim. her gün telefonda konuştuk. biz evet evet kesinlikle birbirimize bağımlıyız :D
      senin gibilere özeniyorum açıkçası daha az manevi yük hissediyorsunuz gibi geliyor özeniyorum

      Sil